ela

Varda anca : èla

Vèneto

Pronòme

ela 3° pers f sing

	singoƚare	pluraƚe
maschiƚe	elo  /  eƚo	lori
feminiƚe	ela  /  eƚa	lore

1. pronòme personale de tersa persona singolare feminiƚe co funsion de sogeto, par persone, animali, robe
   • Ela la xe fiaca
   • (sotinteso) La xe fiaca
2. pronòme personale de tersa persona singolare co funsion de conplemento ogeto, par persone, animali, robe
   • I ga ciamà pròpio ela
3. pronòme personale de tersa persona singolare co funsion de conplemento indireto; el vien precedù da na prepoxision, par persone, animali, robe
   • Va da ela.
   • Toca a ela.
   • El xe co ela.
   • El xe par ela.
   • El xe tra lu e ela.

Pronòme

ela m

	singoƚare	pluraƚe
maschiƚe	elo  /  eƚo	lori  /  voaltri
feminiƚe	ela  /  eƚa	lore  /  voaltre

1. pronòme personale sogeto de cortesia; i verbi i vien declinà a la tersa persona singolare

Siƚabasion

é | la

Pronuncia

IPA: /ˈela/

Etimoƚoxìa / Derivasion

Da 'l latin ea (ela).

Tèrmini coreƚađi

el.

Tradusion

sogeto de la tersa persona singolare

• cateƚan: ella

• danexe: hun

• esperanto: ŝi

• faroexe: hon

• finlandexe: hän

• fransexe: elle

• hindi: वह

• inglexe: she

• islandexe: hún

• itaƚian: lei, ella, essa

• latin: ea

• nederlandexe: zij

• poƚaco: ona

• portoghexe: ela

• ruso: она

• slovèn: ôna

• spagnòƚo: ella

• svedexe: hon

• todesco: sie

• turco: o

conplemento ogeto de la tersa persona singolare

• inglexe: her

• itaƚian: lei

conplemento indireto de la tersa persona singolare

• inglexe: her

• itaƚian: lei, ella, essa

Nòde / Riferimènti

• Giuseppe Boerio, Dizionario del dialetto veneziano pàgina 251
• Luigi Pajello, Dizionario vicentino - italiano pàgina 75
• Livio Tissot, Dizionario primierotto pàgina 100