abonbar

Vèneto

Vèrbo

abonbar

1. (antigo) inbonbar

    Coniugasion de abonbar ( Prima coniugasion regoƚar)

infinìo	abonbar
vèrbo auxiƚiario		avèr	xerundio		abonbando
partisipio pasà		abonbà		NB: i pronòmi clitisi (in graseto) i xe obligatòri
persona	singoƚar			plural
	prima	seconda	tèrsa	prima	seconda	tèrsa
indicativo	mi	ti te	eƚo el / eƚa ƚa	noialtri / noialtre	voialtri / voialtre	ƚuri i / ƚore ƚe
prexente	abonbo	abonbi	abonba	abonbémo, abonbòn	abonbé	abonba
inperfèto	abonbava	abonbavi	abonbava	abonbàvimo	abonbavi	abonbava
futuro	abonbarò	abonbarè	abonbarà	abonbarémo	abonbarè	abonbarà
condisionaƚe	mi	ti te	eƚo el / eƚa ƚa	noialtri / noialtre	voialtri / voialtre	ƚuri i / ƚore ƚe
prexènte	abonbarìa	abonbarisi	abonbarìa	abonbarìsimo	abonbarisi	abonbarìa
conxuntivo	che mi	che ti te	che eƚo el / eƚa ƚa	che noialtri / noialtre	che voialtri / voialtre	che ƚuri i / ƚore ƚe
prexènte	abonbe, abonba	abonbi	abonbe, abonba	abonbémo, abonbone	abonbé	abonbe, abonba
inperfèto	abonbase	abonbasi	abonbase	abonbàsimo	abonbasi	abonbase
inperativo	-	ti te	eƚo el / eƚa ƚa	noialtri / noialtre	voialtri / voialtre	ƚuri i / ƚore ƚe
		abonba	abonba, abonbe	abonbémo	abonbé	abonba, abonbe

Siƚabasion

a | bon | bàr

Pronuncia

IPA: /aboŋ'bar/

Etimoƚoxìa / Derivasion

manca l'etimoƚoxìa; se te vùi, xóntaƚa ti

Tradusion

Tuti i significai

Nòde / Riferimènti

• Giuseppe Boerio, Dizionario del dialetto veneziano pàgina 20